یاد دارم که شبی همدم پروانه شدم
فارغ از زمزمه مطرب و میخانه شدم
همچو پروانه پریشان شدم و خانه خراب
او چو ما گشته غزل خوان و پی باده ناب
پیر میخانه بگفتا که غمت از سر چیست
گفتمش قصه ما و دل پروانه یکیست
هر دو برکوی نگاری نظر انداخته ایم
هر دومان کرده وفا و به جفا ساخته ایم
شمع بی مهر و محبت دل پروانه شکست
یار دیوانه ما رشته پیمان بگسست
دل ز بی مهری یاران شده بیمار و پریش
غیر پروانه کسی نیست که گویم غم خویش
خرده بر رهگذر عاشق و دیوانه مگیر
سالیان است که او گشته پریشان و اسیر
حافظ ار پیر شد و رفت زمیخانه برون
ما جوانیم و رویم از در این خانه برون
نظرات شما عزیزان:
|
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
پروانه
نويسنده: 
